Wczoraj obejrzałam ten film, ponieważ opis wyglądał na ciekawy, poza tym w związku z tym, że jestem estetką to lubię patrzeć na pięknych ludzi, a aktorzy wcielający się w główne rolę, bez wątpienia się do nich zaliczają. W sumie otrzymałam to na co się nastawiłam: piękną wydmuszkę, do tego przepiękne zdjęcia ( ah te Włochy). zachowanie głównej bohaterki ciężko mi zrozumieć i przełknąć( co za tym idzie identyfikować się z nią lub choćby polubić), no może jeśli byłaby nastolatką to jeszcze bym to przełknęła, ale to była dorosła 25 letnia kobieta i mimo, że pełna wdzięku i urocza to niestety naiwna jak dziecko taka słodka idiotka. Serio któryś facet chciałby być z kobietą, którą tak łatwo nabrać na ładne słówka? Wiem, że to z założenia miała być taka miła historyjka i ktoś powie, że się czepiam, ale irytuje mnie takie zachowanie u ludzi. Faith miała narzeczonego, człowieka którego chyba kochała, skoro czekała na jego oświadczyny, a potem po jednym telefonie od nieznajomego, podwinęła kiecę i poleciała szukać jakiegoś tam wywróżonego księcia z jej marzeń. Na Petera najpierw w ogóle nie zwróciła uwagi, chciała go spławić, ale gdy ten jej wcisnął kit, że nazywa się Bradley to nagle zwrot o 180 stopni i już wielka miłość( co mnie raziło to fakt, że w tym czasie nie miała w ogóle wyrzutów sumienia jeśli chodzi o narzeczonego, zero lojalności), wielkie wyznania miłości, no cudy na kiju. Wiem, że to z założenia miała być nieżyciowa opowieść, no, ale szanujmy się są jakieś granice głupoty. Na końcu oczywiście bohaterka uświadamia sobie ( przypominam minął jakiś tydzień), że kocha Petera na zabój i do końca świata. Ten film to przepiękna wydmuszka, nie przekazuje żadnych wartości.